Een blij gevoel van binnen
18 oktober 2010. De dag waarop ik een vervolg operatie aan mijn rechterbeen moest ondergaan, vanwege slagader verkalking. De avond er voor was ik door Neeltje, Mariska en Marcel afgeleverd en na een onrustige nacht was het zo ver.
Kwart voor tien kwam de zaalzuster en zei : ‘U word zo gehaald mijnheer Lassing.
Er werd nog wat bloed afgetapt en daarna
kwamen twee jonge dames die mijn bed via allerlei gangen naar de operatie ruimte reden. Daar was het een drukte van belang er stonden nog een aantal bedden met patiënten die ook de klos waren. Ik maakte nog een grapje tegen mijn buurman en zei: ‘ Het is nogal druk in ’t slachthuis hè? Hij draaide zijn hoofd af en gaf een diepe zucht. Na 15 minuten kwam een aardige vrouwelijke arts Mw. Leidekkers mij vertellen dat zij een vaatomleiding in mijn been ging doen.
Ze keek me nog even aan en zei ‘Sterkte.’
‘Dat wens ik U ook.’ zei ik een beetje zenuwachtig.’
De anesthesist stelde zich voor en gaf mij een spuitje waarvan ik suf en slaperig werd, daarna volgde nog meer handelingen, waar ik niets meer van weet. Een uur later werd ik wakker met een hevige pijn in mijn lies en been. Ik kreeg een paar pillen en dommelde weer weg. Even later stond mijn bed weer op de afdeling. Weer volgde een spuitje, thermometer en de bloeddrukmeter.
Wat wilt U eten werd er gevraagd, maar ik had helemaal geen trek. ‘Een glaasje melk graag,’ ze plaatste het op mijn nachtkastje. Met kleine teugjes dronk ik.
Daar was mijn Neeltje alweer, Hallo Wim, ’t is goed gegaan hè?’ de afdeling zuster heeft mij gebeld en heel goed op de hoogte gehouden.’
‘Over een maand kan je weer dansen.’
‘Ja, dan ga ik ook weer op jazzballet.’ ‘Gelukkig, de grapjes komen ook weer.’
Dochter May diende zich aan met een hele snoep winkel en een stift voor de droge lippen. ‘Morgenavond komen Lonneke en Mariska na hun werk ook even.’ ‘Jullie hebben het er maar druk mee.’ ‘Ja dat is waar’ zei ze, eigenwijs.
De nacht en volgende dag verliepen met veel pijn en hazen slaapjes. ‘s- avonds kwamen Lon en Maris en zij vonden dat ik er een stuk beter uitzag. Hoe zijn je lotgenoten vroeg Mariska. Aan de overkant ligt een aardige man met veel pijn in zijn buik. Daarnaast een donkere man die met z’n indringende stem de halve wereld afbelt en dat is heel storend, maar dat hoort er ook bij. Naast mij ligt een heel vreemde snuiter die heel veel eet en er voortdurend over praat en alles lekker vind. Gisteren liet hij zes belegde broodjes klaar maken, even daarna was hij bezig met een krant waarin hij vier van die broodjes inpakte. De zuster zei: mijnheer dat is niet de bedoeling, U mag geen broodjes aan Uw bezoek meegeven.
Maar zuster, ze zijn zo lekker, toen dacht ik, dat moet in de krant.
De volgende dag mocht ik op verzoek naar huis om verder te herstellen.
Om half twaalf kwam Neeltje mij afhalen. Na een herstel periode van drie weken werd mijn been dunner, de hechting deed nog veel pijn , maar het lopen ging beter.
17 november 2010 moest ik voor controle naar het onze Lieve Vrouwe Gasthuis.
Buikslagader, broekprothese en littekenbreuk waren in orde en ook het been had de operatie goed doorstaan.
Met het besef, dat het laatste fluitsignaal voor mij nog niet had geklonken, keerden
wij opgelucht met een blij gevoel huiswaarts.
